Er zijn velen die het 'do-re-mi' van Fräulein Maria, de non die gouvernante werd, kennen. Dit liedje en film zijn inmiddels een klassieker, met een grote supportersschare.
En nog steeds duurt de populariteit voort. Na een enorme hausse zijn er nog steeds Sing-a-long film- en theatervoorstellingen. De aanhoudende geliefdheid wordt nog onderstreept door ons wereldwijde zoekgedrag, er wordt ook nu nog veel op gegoogled.
Maar is 'The Sound of Music' klassiek?
Laten we eens kijken naar wat aspecten. Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten en je zou kunnen zeggen dat de film rust op een libretto. De zang is zoals in een opera buffa of is het een singspiel? Het drama is licht, de vlucht voorspoedig, de zangstemmen begeleiden elkaar – geen tegenzang zoals bijvoorbeeld Mozart drie stemmen een eigen verhaallijn hebben en elkaar telkens weer ontmoeten en uit elkaar gaan. Zowel verhaal als muziek zijn voor mij te voorspelbaar, weliswaar goed verteld en gezongen maar mist diepere lagen. In de film zie ik wel verwijzingen naar de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, en de afschuw voor de periode. De Kapitän (Georg von Trapp) die zijn kinderen met een fluitje opvoedt?
Lang geleden ben ik eens naar Aida de musical gegaan en tijdens de voorstelling bekroop mij een gevoel van gemis. Het is hetzelfde wat ik bij deze film heb, het spreekt je snel aan, gaat gemakkelijk mijn gehoorgang in, het risico voor een oorworm is aanwezig, maar het beklijft niet. Zoals het ‘Edelweiss’ van de Kapitän, dat Elvis heeft geïnspireerd tot zijn ‘Wooden heart.’ Ik word niet verrast of op een dwaalspoor gebracht, en ik ontdek geen nieuwe dingen als ik er nog een keer naar luister. Muzikaal is het teveel een eenrichtingsverkeer. Als ik deze analogie aanhoudt: het is als een straat met ongelijke kruizingen, waar de bestuurder overal voorrang krijgt, en zelfs een rotonde ervoor zorgt dat de auto rechtdoor gaat. De film en muziek zijn goed gemaakt en, mede door het verhaal, zeer onderhoudend.